Voor de korte termijn is er geen zicht op verbetering van deze situatie. Sterker: nog steeds lijkt meer productie van grondstoffen en eindproducten naar Azië te verhuizen. Vraag je aan importeurs wanneer de problemen zijn opgelost, dan krijg je steevast het antwoord: we weten het niet. Net als bij de tekorten van computerchips is de afhankelijkheid van Azië niet op korte termijn op te lossen.

Het probleem dreigt voor grondstoffen bovendien alleen maar groter te worden. De EU is continu in beweging om regelgeving rond de productie en het gebruik van chemische stoffen aan te passen. Veelal met goede redenen: we willen zo veilig en duurzaam mogelijk zijn. Het is echter de vraag of de huidige ontwikkelingen in de regelgeving, onder andere de ontwikkelingen uit de Europese Green Deal, proportioneel zijn met de mogelijke risico’s voor mens en milieu. Het onnodig verzwaren van regelgeving werkt de verplaatsing van productie naar goedkopere plekken zoals Azië alleen maar in de hand.

Er zou prioriteit gegeven moeten worden aan het stimuleren van duurzame productie van veilige grondstoffen in de EU. Alle inspanningen in verduurzaming zouden niet tot gevolg moeten hebben dat nog meer productie naar buiten de EU verplaatst, waarbij de grip op de mate van duurzame productie totaal verloren gaat. Het wordt tijd dat de politiek op holistische en realistische wijze gaat kijken naar een veilig en duurzaam Europa dat minder afhankelijk is van import.